SCENA: NOVI SAD

Koje su granice pozorišta i da li one uopšte postoje? Numerisana sedišta u svečanoj sali, prigušena svetla, pozornica na kojoj je scenografija. Sve se utišava kada počne predstava, ali pitanje ostaje da li je pozorište time ograničeno, tim svečanim zidovima i sedištima.

Krajem 1980-tih godina, Petrovaradinska tvrđava bila je pozornica jednom umetničkom udruženju KPGT (Kazalište Pozorište Gledališče Teatar). Jedan od najpoznatijih dramskih tekstova “Ričard III” izveden je na ovoj istorijskoj sceni iz 18-tog veka. Publika se okupila na parkingu ispred muzeja Novog Sada gde su ih glumci izlazeći iz tunela poveli sa sobom u predstavu. Mnoštvo ljudi prateći kralja, princa, vojvode, arhiepiskope, i mnoge druge kretalo se između starih zidova, kroz šance i tunele. Iznad njih vedro nebo, zvuci prirode, dok gaze po travi a pogled im se prostire preko reke na Novi Sad. Da je ikakva granica i postojala između gledalaca i glumaca sada je nestala. Publika se nalazila u predstavi, okružena scenografijom. Pored ove, igrane su i mnoge druge predstave od najpoznatijih do modernih dramskih dela. I sve su koristile ovu tvrđavu. Stvarajući drugu realnost i putujući kroz vreme.

Većini je poznato to da se na tvrđavi pored čuvenog sata, katakombi i šanaca nalazi i mnogo umetničkih ateljea. Pa je tako jedan od njih poslužio kao pozornica mladim glumcima akademskog pozorišta Promena. Oni su organizovali “Piknik” na kojem su u dva dana izvođene predstave, improvizacije, čitana umetnička dela,…

Takođe je jedan od najpoznatijih festivala u Evropi, a najviše u Novom Sadu, EXIT festival počeo sa pozorišnim predstavama. Jedan od prvih EXIT festivala je pored muzičkog nudio i raznovrsni pozorišni program. U šancu, sa pogledom na Dunav. Program je bio za sve uzraste od dece do starijih građana.

Pored magične tvrđave i na drugoj strani reke, održavale su se predstave pod vedrim nebom, pa su neke od lokacija bile Katolička porta, Letnja scena tribine mladih i Brod Teatar. A nedavno je jedna od scena postala Riblja pijaca i dvorište Arhiva Vojvodine, gde je odigrana predstava “Putujuće pozorište Šopalović” Ljubomira Simovića. Mladi glumci Teatra mladih Mišolovka iznenade publiku pojavljujuci se među njima na pijaci, a zatim prelaze u dvorište Arhiva Vojvodine. Sam ambijent dodao je realnost i upotpunio doživljaj publike.

Samim tim može se zaključiti da pozorište nema granica, kako fizičke tako i vremenske. Pa tako jednom dok budete šetali centrom Novog Sada, ili Petrovaradinskom tvrđavom odjednom naletite na kralja, ili duha, a možda čak i Ričarda III, i otputujete u prošlost.

I zato 27. marta na Svetski dan pozorišta prisetimo se da je svet pozornica, setimo se da je zauzmemo, i nekad ustupimo drugima.

Život je ništa više i ništa manje od jedne predstave.